Sö  l’sènter de la me éta

tirae ol me carèt contét

sensa cüram se el piüia

o se el tiràa ol vét.

Ma col pasà di agn, sempèr piö gréf,

düsie strosàl, quase a tucà tèra

sö chèl sènter, en salida,

tapesàt dè büse e gèra.

E sperdìt, me s’ere,

en d’ü bosch pie de piante e spì

en mès ala nebbia,

sensa edega la fì.

Dè dré öna cürva,

da ü ragio de sul ilüminàda,

o dögiàt, dè culp,

öna smagia culuràda.

Curius me so avisinàt …

L’era öna rösa fresca de rosàda ...

L’o destacàda …

L’era töta pröfömàda …

L’o basàda …

Ol sènter l’è dientàt öna stràda ..!